ژاکت یاکاپشن سرهمی بچه گانه معمولاً بافتنی یا قلاب بافی، که در قسمت بالایی بدن، روی سر یا با دکمه در جلو یا پشت پوشیده می شود. اگرچه پارچه‌های پشمی برای حدود 2000 سال با دست استفاده می‌شد.
اما تا قرن پانزدهم اولین پیراهن‌ها یا تونیک‌های بافتنی در جزایر کانال گرنزی و جرسی تولید نشد. از این رو نام انگلیسی پیراهن است.
تاریخی ماهیگیرانی هستند که برای محافظت از خود در برابر هوای سرد به لباس گرم و سفت نیاز دارند.
در قرن پانزدهم، همسران ماهیگیران گورنزی در جزایر مانش بین انگلستان و فرانسه، با حفظ روغن آن، از پشم ریسیده شده و بافتنی می‌بافند و از سرما محافظت می‌کردند.
با توسعه تجارت، گرنزی توسط جوامع ساحلی در سراسر جزایر بریتانیا و دریای شمال به تصویب رسید و اصلاح شد.
این ژاکت که توسط جوامع دیگر به عنوان گانسی شناخته می شود، به طور خاص در سراسر یوغ با دوخت های محلی طرح ریزی شده بود. یقه با یقه کوتاه تمام شده و سرآستین ها طوری چیده شده اند که به راحتی به پشت بافته شوند.
استفاده از پیراهن در سراسر اروپا به ویژه در میان کارگران گسترش یافت. در دهه 1890 توسط ورزشکاران در ایالات متحده پذیرفته شد و ژاکت نامیده شد.
اولین پلیورها ژاکت های سنگین و آبی تیره بودند که قبل و بعد از مسابقات ورزشی برای محافظت در برابر سرما پوشیده می شدند.
در طول مبارزات انتخاباتی برودنل، گفته می شود که افسران برای گرمای بیشتر، جلیقه های بافتنی را با یونیفرم های خود می پوشیدند.
و با توجه به موفقیت کمپین و داستان هایی که از آن به وجود آمد، این لباس رایج شد و در نهایت تبدیل به پلیور آستین بلندی شد که وقتی زیر ژاکت پوشیده می شود، ظاهر جلیقه را می دهد.
در اواسط قرن 19، گانسی توسط نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا پذیرفته شد و آنها هنوز هم بخشی از لباس اعضای مختلف ارتش بریتانیا بودند.
