چوب راش، می تواند یک جنس عالی برای استفاده در مبل سلطنتی با چوب راش شما باشد.
در زمان‌های قبل از قرن شانزدهم، همیشه ساکنان خانه‌ها از ملیله‌ها برای آویزان کردن از دیوارهای داخلی به عنوان نوعی عایق استفاده می‌کردند.
بنابراین عنصری از عایق را فراهم می‌کردند، مواد بافته شده به جذب رطوبت و نم کمک می‌کرد.
در برخی موارد آب از طریق بارندگی وارد می شود، و بنابراین، ملیله یا پوشش دیوار، به عنوان اولویت به طور منظم تعویض می شود.
نزدیک‌ترین اثاثیه که به مبل یا کاناپه شباهت داشت، یک نیمکت چوبی سخت بود که افراد می‌توانستند روی آن بنشینند.
با این حال، این را نمی توان به عنوان پیشرو برای مبل یا کاناپه طبقه بندی کرد.
با بهبود ساخت و ساز مسکن، رطوبت سرد و شرایط مرطوب که اغلب در خانه ها یافت می شود، کمتر مشکل ساز شد، سقف های سالم و تکنیک های بهبود یافته ساختمان، خانه ها را راحت تر و بسیار گرم تر کرد.
در قرن شانزدهم بود که صنعتگران خلاق شروع به استفاده متفاوت از پوشش های دیواری پارچه ای کردند.
این پارچه دیگر فقط برای دیوارکوب مناسب نبود، بلکه کاربردهای تزئینی دیگری داشت و در طراحی پیچیده‌تر شد، و استفاده از پارچه‌ها بر روی تکه‌های مبلمان مد شد، برخی از مواد نیز انعطاف‌پذیر و سخت پوشیده بودند.
این آلمانی ها بودند که موی اسب را به عنوان یک نوع بالشتک برای صندلی و مبل و تشک معرفی کردند.
در انگلستان، خزه دریایی خشک شده معمولاً به عنوان منبع چاشنی استفاده می شد.
در جاهای دیگر، این ایتالیایی ها بودند که برای اولین بار در دوره رنسانس به نیاز به پشتی و بازو روی صندلی پی بردند.
بنابراین، این مبل، که عموماً با یک بالشتک راحت ساخته شده بود، به وجود آمد و اساساً امتداد صندلی روکش‌دار بود.
با شناسایی اشکال جایگزین از چاشنی و طراحی، راحتی بهبود یافت، برای مثال استفاده از دکمه ها ظاهری مجلل به مبل می بخشید.
دوره گردو 1730-1660 قطعاً زمانی بود که صنایع دستی مبلمان شکوفا شد، به ویژه در قرن هفدهم در فرانسه، جایی که سبک های عجیب باروک دوره سلطنت و لویی سیزدهم برجسته بودند.
