سفت تر از پلی اتیلن ارزان تر، برای تولید نخ های روفرشی کشدار ساری استفاده می شود، زیرا هنوز هم ارزان تر از سایر مواد مورد استفاده برای فرش است. رنگرزی آن دشوار است و به خوبی پشم یا نایلون سایش ندارد.
پلی پروپیلن، که گاهی اوقات به سادگی به عنوان “الفین” شناخته می شود، معمولا برای ساخت فرش های بربر استفاده می شود
رو فرش‌های بربر الفین حلقه‌دار بزرگ معمولاً فقط برای مصارف سبک خانگی مناسب هستند و به سرعت فرو می‌روند. فرش‌های بربری با حلقه‌های کوچک‌تر، انعطاف‌پذیرتر هستند و ظاهر جدید خود را برای مدت طولانی‌تری نسبت به مدل‌های بربری حلقه‌دار بزرگ حفظ می‌کنند.
فرش‌های سطح لوپ تجاری دارای حلقه‌های بسیار کوچک هستند و سبک‌های برش پایه تجاری را می‌توان به خوبی ساخت. هنگامی که با پلی پروپیلن ساخته می شوند، سبک های درجه تجاری بسیار خوب می پوشند، و آنها را برای مناطقی با ترافیک سنگین مانند دفاتر بسیار مناسب می کند.
فرش های پلی پروپیلن دارای مقاومت خوبی در برابر لکه هستند، اما نه در برابر عوامل مبتنی بر روغن. اگر لکه ای جا بیفتد، تمیز کردن آن دشوار است.
فرش‌های درجه تجاری را می‌توان مستقیماً روی زمین چسباند یا روی یک روکش با ضخامت 1/4 اینچ با تراکم 8 پوندی نصب کرد. فرش‌های چمنی فضای باز معمولاً از پلی پروپیلن ساخته می‌شوند.
پشم دوام بسیار خوبی دارد، به راحتی رنگ می شود و نسبتاً فراوان است. هنگامی که با الیاف مصنوعی مانند نایلون مخلوط می شود، دوام پشم افزایش می یابد. نخ‌های پشمی مخلوط به‌طور گسترده در تولید فرش‌های مدرن مورد استفاده قرار می‌گیرند.
که رایج‌ترین ترکیب آن 80% پشم تا 20% الیاف مصنوعی است که باعث ایجاد اصطلاح “80/20” شده است. پشم نسبتاً گران است و در نتیجه، تنها بخش کوچکی از بازار را در بر می گیرد.
پلی استر معروف به “PET” (پلی اتیلن ترفتالات) در ساخت فرش در هر دو ساختار نخ ریسی شده و رشته ای استفاده می شود. پس از افزایش قیمت مواد اولیه برای بسیاری از انواع فرش در اوایل دهه 2000، پلی استر رقابتی تر شد.
پلی استر خواص فیزیکی خوبی دارد و به دلیل آبگریز بودن ذاتاً در برابر لکه مقاوم است، اما لکه های روغنی می توانند برای این نوع مواد مشکل ساز شوند و مستعد کثیف شدن باشند.
