جارو یا جارو دستی چرخشی که در برخی از اشکال به عنوان چوب جارو نیز شناخته می شود ابزاری برای تمیز کردن است که از الیاف معمولاً سفت اغلب از موادی مانند پلاستیک، مو یا پوسته ذرت ساخته می شود.
که به یک دسته استوانه ای شکل جارو متصل و تقریباً موازی با آن است. بنابراین انواع قلم مو با دسته بلند است. معمولاً در ترکیب با گردگیر استفاده می شود .
بین جاروب سخت و جارو نرم و طیفی در بین آن تمایز قائل شد. جاروهای نرم در برخی فرهنگ‌ها عمدتاً برای جارو کردن دیواره‌های تار عنکبوت و عنکبوت‌ها ، مانند یک گردگیر پر استفاده می‌شوند.
در حالی که جاروهای سخت برای کارهای خشن‌تر مانند جارو کردن خاک از پیاده‌روها یا کف‌های بتنی، یا حتی صاف کردن و بافت بتن خیس استفاده می‌شوند.
اکثر جاروها جایی در این بین هستند، مناسب برای جارو کردن کف منازل و مشاغل، به اندازه کافی نرم هستند که انعطاف پذیر باشند و حتی گرد و غبار سبک را جابجا کنند، اما به اندازه کافی سفت هستند تا به یک حرکت جارویی محکم دست پیدا کنند.
کلمه جاروب از نام برخی از درختچه های خاردار جنیستا و دیگران گرفته شده است که برای جارو کردن استفاده می شود.
نام درختچه‌ها برای وسایل خانگی در انگلیسی میانه متأخر استفاده می‌شد و به تدریج در دوره انگلیسی مدرن اولیه جایگزین درختچه‌های اولیه شد.
در سال 1797، زمانی که لوی دیکنسون، کشاورز در هادلی، ماساچوست ، با استفاده از منگوله‌های سورگوم ، دانه‌ای که او برای بذر پرورش می‌داد، جارویی برای همسرش ساخت، کیفیت جاروها تغییر کرد.
همسرش سخنان خوبی را در شهر پخش کرد و تقاضا برای جاروهای سورگوم دیکنسون ایجاد کرد.
جاروهای سورگوم به خوبی خود را حفظ کردند، اما در نهایت، مانند همه جاروها، از هم پاشیدند. دیکنسون متعاقباً ماشینی را اختراع کرد که جاروهای بهتر و سریعتر از او می ساخت.
در سال 1810 دستگاه جارو پاره ای اختراع شد. این ماشین نقش مهمی در انقلاب صنعتی ایفا کرد.
