با کفش اسپرت هیلاسی آرامش را به پاهایتان برگردانید

اصناف کفاشیان و پینه دوزان ونیزی قرن دوازدهم شامل دسته های خاصی از صنعتگران بود.

“Solarii” فقط زیره کفش و جوراب ساق بلند از نوع کفش اسپرت هیلاسی یا نوعی جوراب بافتنی تولید می کرد که زیره آن چرمی بود. «پاتیتری» پاپوش هایی به نام «پاتیتوس» با رویه پوست گوسفند و زیره بلند تولید می کرد.

پاپوش زنانه «سوچی» و «زنگه» نام داشت و زیره آن از چوب و چوب پنبه بود.

فرانسه چارلز هشتم در قرن پانزدهم با کفش A’bec de cane (منقار اردک) که در آلمان Entenschnäbel نامیده می شود، وارد تاریخ کفش می شود .

در اینجا اولین کفش ها با استفاده از روش جوش ایجاد شد: یک نوار چرمی از یک طرف به جوش و از طرف دیگر به کف آن دوخته می شد.

همچنین در فرانسه، در قرن شانزدهم، مدی که کاترین دو مدیچی برای کفش های پاشنه دار، Souliers à pont ، راه اندازی کرد، گسترش یافت .

در قرن هفدهم بود که مد چکمه در میان اشراف و طبقات ثروتمندتر رایج شد. ابتدا تا بالای زانو، سپس تا بالای زانو و به صورت اسپلی.

زنان نجیب نیز دمپایی و کفشی که رویه آن از ابریشم یا مخمل با گلدوزی برجسته و نخ های طلا یا نقره تزیین شده است را به رخ می کشند.

خانم ها و آقازاده ها هنوز هم از کفش پاشنه دار استفاده می کنند. روژهای IT alons (پاشنه قرمز) به عنوان نشانه متمایز رتبه اجتماعی استفاده می شود.

در قرن بعد، کفش های نوک تیز برای زنان بسیار محبوب شدند، در حالی که به طور کلی، کفش ها شروع به شکل گیری واقعاً مدرن کردند.

در ایتالیا، خانم‌ها از کفش‌هایی با رویه نوک تیز چرمی، کفش‌های پاشنه کوتاه نجیب با رویه چرم مشکی با پنجه مربع و زبانه تا دم پا استفاده می‌کنند.

در فرانسه، خانم‌ها کفش‌های À la mahonnaise با پنجه‌ای کمی برآمده و دمپایی به نام Chaussons می‌پوشند ، حتی اگر استفاده از پاشنه‌های حک‌شده و تزئین‌شده همچنان ادامه داشته باشد، به اصطلاح Venez y voir مانند پاشنه معروف لویی پانزدهم.